Onder het motto “de appel valt niet ver van de boom” mogen we vandaag kennis maken met de muziek van Kamel el Harrachi, Algerijn met Frankrijk als woonplaats en vooral zoon van de man die “Ya Rayah” schreef. Die papa heette Abderrahmane van zijn voornaam, die nogal snel vervormd werd tot Dahmane. Hij was het, die “Ya Rayah” bedacht en het in 1973 op plaat zette. In dat jaar werd ook Kamel geboren, de jongen die vandaag de familietraditie verder zet en de Chaâbi levendig probeert te houden.

Dat muziekgenre ontstond een goeie eeuw geleden in de kasbah van Algiers en is tot op vandaag zowat de meest populaire muziekvorm, met Andalusische klassieke muziek als basis. Als je vandaag ergens in de regio op een feest belandt, krijg je gegarandeerd een mix geserveerd van de Chaâbi en de hedendaagse rap, die dezer dagen de Algerijnse hitlijsten domineert.

Nu, papa El Harrachi was decennia lang zowat hét gezicht van het genre, maar hij overleed al toen Kamel nauwelijks zeven was, zodat de jongen verder moest met beperkte herinneringen aan zijn vader, die gelukkig een heleboel platen opgenomen had, waarmee de jonge Kamel zich in zijn kamer kan opsluiten en tijd zat heeft om zich papa’s repertoire eigen te maken. Het eerste instrument dat hij ter beschikking had was een gewone gitaar, maar gaandeweg schakelde hij over naar het echte werk op de luit.

Zijn carrière start al in de jaren ’90 van vorige eeuw met een eerste LP die vooral lokaal wat furore maakt, maar hem toch verschillende televisie-optredens bezorgt, wellicht vooral op grond van zijn familienaam én van de fysieke gelijkenissen met zijn overleden vader. Omdat hij van zichzelf vindt dat hij nog niet ver genoeg staat om helemaal op eigen muzikale benen verder te kunnen, gaat hij tien jaar lang de hort op met het orkest van de grote El Hachemi Guerouabi en in 2009 is het dan zover: een eerste plaat krijgt internationale verdeling en aandacht: op “Ghana Fenou” vind je enerzijds een soort hommage aan de liederen van de vader, maar ook de eerste eigen composities van Kamel, die een stem blijk te hebben die heel erg gelijkt op die van zijn vader, maar die zelf zegt dat het vooral de teksten zijn, die hem moeite kosten.

Chaâbi is namelijk een genre waarin de hoop en de strijd van het Algerijnse volk op poëtische wijze bezongen wordt en de vormen waaraan die poëzie onderworpen is, blijken nogal lastig om verwerven te zijn. Kamel zet echter door en bouwt langzaan maar zeker zijn eigen succes op. Een wereldtournee van ruim vijf jaar is het gevolg en vandaag is er dus het vervolg: een aantal songs van Dahmane krijgen nieuwe jasjes aangemeten en worden vergezeld van enkele eigen composities van Khamel. Die speelt en zingt dit alles in, met de hulp van een bijzonder klasrijk gezelschap, dat evenveel respect voor de traditie etaleert, als het open staat voor het inbrengen van hedendaagse klanken en die ingrediënten samen leveren een heel mooie plaat op: dit is de plaat waarmee de wissel van de wacht bezegeld wordt.

Dahmane wordt allerminst vergeten, maar vanaf nu is hij “de papa van Kamel” en die laatste niet langer “de zoon van Dahmane”. Zelf heb ik het geluk al flink wat jaren geleden kennis hebben te mogen maken met de Chaâbi, maar voor neofieten is deze “Nouara” een perfecte binnenkomer: in iets meer dan een uur tijd leer je een aantal klassiekers kennen en maak je mee hoe die door de jongere generatie respectvol behandeld worden, zodat het genre in stand gehouden wordt. Zwaar aanbevolen plaat, dus!

(Dani Heyvaert)